"Ölüm yaşamın sona ermesidir. Doğumla başlayan yaşam süreci çocukluk, erişkinlik ve yaşlılık dönemlerinin ardından ya doğal sebeblere bağlı olarak sona ermekte veya başka etkenlerin ortaya çıkardığı olaylara bağlı olarak herhengi bir dönemde yaşam sonlanmaktadır."
Bacağın arasına sıkıştırılmış bir yastık gibiydim. Uzaya fırlatılan roket gibi içim kıpır kıpır olsada orda durmaktan başka bir işe yaramıyordum. O bendim. Hep gitmesi gereken kişi, nefret edilmesi gereken biri. Yaktığım sigaram bile dudaklarımı yakarak gösteriyordu nefretini.
Ben karar verememiştim onu sevdiğime. Onu üzdüm, kalbini kırdım ve en değerli şeyini elinden aldım. Kendisini sevmek zorunda hissediyordu.
Uyandığım bir geceye daha. Kimse olsun istemiyordum yanımda. Tren istasyonuna kadar sigara almak için indim. Yollar yine boş. Mevsimlerden sohbahar. Cebimde kalan son kuruş bile pantolumun deliğinden düşüp beni terk ediyor. Üşüyor muyum. Biraz. Kalbim zaten yanıyor. Kaybedilmiş bir savaştı bu. Siperlerimde hiç asker kalmamış bende yaralıyım. Yıkık dökük harabelerin içinde saklanıyordu. Onu bulmak için ne isteğim nede sabrım kalmıştı. Yanlış yola sapan aşkın kalıntılarıydı kalbimde kalan sevgi.
Kim olduğumu bilmiyordum. İnsanlar beni iğrendiriyor. Varlıkları beni rahatsız ediyor. Kim olduğumu ve şimdi ne yapacağımı kestiremiyorum. Ona bağırdım. Beni bırakması için. Her defasında daha da bağlandı.
Kuş bile uçmuyordu. Lanetli oksijen çekiyordum içime. Burada kalarak boşa yaşıyordum sanki. Dakikalar benim için günler gibiydi. Değer verdiğim hayatımın bir çoğunu boşa harcıyordum. Ne dediğimi ne istediğimi bile ben bile bilmiyorum. Şimdi kalkıp yanına gitsem ne diyeceğim?
Seninle birlikte oldum o yüzden bana aitsin demem. Bir sürü adam öldürdüm, çatışmaya girdim ama beni sadece o korkutuyor. Ne zaman tükeneceğini bilmediğim bir inanç taşıyordu ceplerinde.
Ne içtiğim sigara nede hislerim değişti. Ağzım sigara içim ölüm gibi kokuyordu. Adım bile atamıyorum. Beni nasıl tanıdı ki o? Ben ki aldığım nefesi bile paylaşmam ama onunla koskoca evde aynı yatakta tıkış tıkış yatıyorduk.
"Ölüm hayatın sonudur. Hiç kimsenin kaçamadığı gibi benide kovalıyordu Azrail. Onu bir çok kere kandırdım. Bu sefer neden olmasın?"
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder